ماشاالله خلیلی*| از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
روز شنبه مورخه ۱۴۰۰/۱۱/۹ مقارن ساعت ۹:۳۰ صبح برای چندمین بار در سه ماه گذشته مراجعه حضوری کردم به دفتر ریاست دانشگاه زابل با توجه به اینکه بدون هیچ سند و مدرکی و بدون صدور حکم کارگزینی سازمان بازنشستگی حقوق بنده را قطع نموده‌اند آن هم با بیست و نه سال خدمت و داشتن مدرک ارشد.
اما متاسفانه اتفاق ناخوشایندی در حوزه ریاست دانشگاه زابل که باید محور توسعه فرهنگ و اخلاق باشد برای بنده رخ داد، آن هم از طرف رئیس دفتر دانشگاه زابل دکتر صابری عضو هیات علمی جوانی مغرور با روحیه‌ای تهاجمی که نه حرمت معلمی را نگه داشت و نه جایگاه دانشگاه را.
گویا ایشان تمام عمر خود را صرف کسب مدارک دکترا نموده است و به دنبال کسب مدرک انسانیت و اخلاق نبوده است. می‌دانم شاید با داشتن مدرک دکترا احساس می‌کند که نیازی به اخلاق خوب داشتن ندارد.
با توجه به اینکه قدرت خیلی‌ها را که ظرفیت آن را ندارند سرمست می‌کند وقتی به ایشان گفتم که درخواست دیدار با ریاست دانشگاه را دارم متاسفانه با هل دادن و ضربه زدن با کف دست باعث رنجش بنده و شکسته شدن عینکم شد. از آنجایی که بنده سالهاست معلم بودم و بیشترین خدمت من در آموزش و پرورش بوده و ده سالی‌ست که در دانشگاه مشغول به خدمت هستم فراز و نشیب‌های زیادی را تجربه کردم و این شعر حافظ به ذهنم رسید که
بشوی اوراق اگر همدرس مایی
که علم عشق در دفتر نباشد
و با نهایت تواضع و فروتنی از وزیر محترم درخواست حذف بد اخلاقی‌ها و رفتارهای ناپسند از دانشگاه زابل را دارم؛ دانشگاهی که الگوی فرهنگ و اخلاق باید باشد به شدت به لحاظ فرهنگی سقوط نموده است. گویا تبدیل به چاله میدانی که هر کس بر صندلی قدرت می‌نشیند توانایی آن را دارد که حقوق را قطع کند و نامه معاون وزیر را جواب ندهد.
خارج شدن از ریل قوانین وزارت علوم و عدم جوابگویی ریاست دانشگاه کاری‌ست عجیب. منتظر برخورد و پیگیری و شفاف سازی هستم.
______________________________________
*مدیر اجتماعی دانشگاه زابل