کرکس ها، پرندگانی که گلوله را هضم می کنند!

اما چرا خوردن جسد های متعفن سایر حیوانات کرکس ها را از پای درنمی آورد؟!


سیستم گوارشی کرکس ها می تواند در برابر قوی ترین خطرهای بیولوژیکی مانند طاعون، وبا و سیاه زخم و میکروارگانیسم های مهلک مقاومت کند.

سیستم گوارشی کرکس ها دو ابزار دارد: اسید معده قدرتمند کرکس ها که به راحتی استخوانها و فلزات را آب می کند و باعث خوردگی آنها می شود تا جایی که اگر کرکس ها گوشت حاوی گلوله را بخورند، گلوله در دستگاه گوارش آنها هضم می شود.
کرکس زمانی که از سوی سایر موجودات تهدید شود، استفراغ اسیدی و بدبوی خود را به سمت آنها پرتاب می کند.

ابزار دوم ناکارآمدی باکتری های سمی در بدن کرکس هاست. 40 درصد باکتری های سمی که در معده از بین نمی روند، در سیستم گوارشی کرکس ها می مانند، بدون اینکه تأثیر منفی بر بدن این پرنده بگذارند و یا درون بدن آنها کاری از پیش ببرند.

کرکس ها و رعایت بهداشت

اغلب کرکس ها سری طاس و بدون پر دارند. این سر بدون پر به آنها اجازه می دهد تا سر خود را تا حد ممکن درون لاشه ها فرو ببرند، و چون پری وجود ندارد سر آنها پس از قرار گرفتن در زیر نور خورشید راحت تر میکروب ها را از بین می برد. جالب است بدانید که کرکس ها با ادرار خود که حاوی اسید اوریک است و قادر به کشتن میکروب هاست، نظافت پاهای خود را که درون لاشه ها فرو رفته است حفظ می کنند.
کرکس ها منقارهای بلند، خمیده و قوی دارند که می توانند با قدرت لاشه حیوانات بزرگی مثل فیل، شیر و گرگ ها را بشکافند.


کرکس های بوقلمونی (سر قرمز) حس بویایی قوی دارند، به گونه ای که بوی مردار را از فواصل هزار متری احساس می کند. برعکس کرکس های سیاه قدرت بویایی ضعیفی دارند. آنها بر فراز کرکس های بوقلمونی پرواز کرده و از حس بویایی قوی آنها به نفع خود استفاده می کنند و وقتی مکان لاشه ها را پیدا کردند، در چالشی مهیج کرکس های بوقلمونی را کنار می زنند و به تنهایی مردار حیوانات را می خورند.