مولوی عبدالحمید اسماعیل زهی|یکی از ضعفهای بزرگ انسان این است که منافع زودرس دنیا را بر آخرت ترجیح دهد.
این کار ضررهای زیادی دارد، از همه مهمتر اینکه نماز ما نماز حقیقی نمیشود و باحضو قلب ادا نمیشود. دنیا مانع میشود و حواس انسان به سمت دنیا میرود. مشاغل دنیا وارد نماز میشوند و نماز، سست و بیجان و بیروح میشود؛
اما آخرت را اگر بر دنیا ترجیح دهیم، مسلم است که آنوقت در دل ما اعمال و منافع دینی جای میگیرند، در قلب و فکر و ذهن ما یاد آخرت میآید. اعمال و احکام دینی با روح میشوند، حواس انسان پرت نمیشود.
حاصلشدن این کیفیت تلاش میخواهد، باید به آن توجه کنیم. نعمتهای آخرت را تذکره کنیم، عذابهای الهی، سختیهای سکرات موت و بیفایدگی و ناپایداری دنیا را در احادیث بخوانیم.
دین با تلاش و کوشش و با اعمال و تلاوت میآید. برخلاف شأن مومن است که دنیا را بر آخرت ترجیح دهد.