محمدرضا زائری|به اصرار دوستان رفتيم زندان زاهدان! راستش كمي سختم بود و زير بار نمي رفتم، با خودم مي گفتم جماعت را مي آورند و جمع مي كنند كه حالا يك آخوند بيايد و بر منبر بنشيند و موعظه اي بكند و برود! آن زنداني اهل سنت با خودش چه فكر مي كند كه حالا يك روحاني شيعه برايش حرف مي زند؟
خلاصه زورم نرسيد و رفته شدم! اولش مولوي زندان كه شخصي معقول و متين و دوست داشتني بود كمي اميدوارم كرد و بعد هم يك سيد روحاني كه مهمان بود -از قم انگار - به جمع مان اضافه شد و من هم به جاي منبر و موعظه از خاطره زندان رفتن خودم تعريف كردم و گفتم كه اين دومين بار است كه زندان آمده ام و بار اولش به عنوان زنداني بوده و انگار همين كه خيلي راحت قصه خودم را برايشان گفتم يخ ها را آب كرد و من كه قرار بود آيه "نبئ عبادي أني أنا الغفور الرحيم" را بخوانم شروع كردم به قصه گفتن از تجربه اي شخصي كه -هر چند مال بيست سال پيش بود - انگار همين الان جلوي چشمم جان مي گرفت و با همين قصه رسيدم به تنهايي دختر پيامبر پس از پدر و تجربه اي تازه شد كه خيلي براي خودم ارزش داشت و معنايش اين كه براي رابطه با مخاطب هيچ ديواري بلند نيست و تنها بايد آداب ارتباط را رعايت كرد. توي اين چند روز ، دو سه بار برخي از جوانان عزيز اهل سنت كه تصادفي توي شهر من را شناخته بودند جلو آمدند و اظهار لطف كردند، با چه گرما و شور و محبتي و چه قدر صميمانه و با ادب و احترام.
شايد رمزش اين است كه خودت باشي و من خودم بودم، چه در زندان زاهدان و چه در دانشگاه و چه در بازار و چه امروز ظهر در يك رستوران وقتي آن جوان با صفاي بلوچ دستم را گرفته بود به درددل و گفتگو، انگار كه برادري پس از سالها! رمزش اين كه خودت باشي و اجازه بدهي ديگران هم همان باشند كه هستند! و مشكل ما متاسفانه حتى بين خودمان درست وقتي شروع مي شود كه هر كدام نمي خواهيم ديگري را همان طور كه هست بپذيريم؛ مسلمان يا ارمني، سني يا شيعه، راست يا چپ، سياه يا سفيد و ... و هنگامي كه تلاش مي كنيم خودمان را به ديگران تحميل كنيم و ديگران را آن طوري بسازيم كه ما خوشمان مي آيد آن وقت يا زور است و فشار، يا تظاهر است و رياكاري و تازه مصيبت ها شروع مي شود! ولي وقتي قرار مي شود هركسي خودش باشد-همان طور كه واقعا هست- آن وقت آغاز رحمت و بركت آشنايي ها و گفتگوهاست!